Μέχρι και την τετάρτη δημοτικού ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Είχα -όπως ήταν και οι βαθμοί εκεί- όλα 10. Από την πέμπτη όμως όλα άλλαξαν εντελώς. Θυμάμαι ένα πράγμα ξεκάθαρα: με το που γυρνούσα το μεσημέρι στο σπίτι, άφηνα την τσάντα και δεν την ξαναπείραζα όλη τη μέρα.
Την ξαναέπαιρνα μόνο στις 8 παρά το επόμενο πρωί για να αλλάξω κάποια βιβλία. Η αλήθεια είναι αυτή: ένιωθα αποστροφή προς το αντικείμενο του σχολείου, έτσι πήγαινα αδιάβαστη, ποτέ δεν είχα τα υλικά που μας ζητούσαν στα καλλιτεχνικά και δεν έμαθα τη γεωγραφία του κόσμου και της Ελλάδας. Κι αυτό γιατί, όπως θεωρώ εγώ, τα αγόρια μέσα στην ιδιαίτερη-μεταβατική-αντιδραστική ηλικία της προ-εφηβείας βρήκαν στον ήρεμο και ήσυχο χαρακτήρα μου το εξιλαστήριο θύμα. Ένα αγόρι συγκεκριμένα σχεδόν όλη τη χρονιά -αλλά και στην έκτη- μου έκανε σχόλια που με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα, φυσικά δε θυμάμαι τίποτα τώρα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τις μικρές μπουνιές που μου έδινε στα χέρια μου, που πονούσαν και ίσως να μου έκαναν και μελανιές.
Σιγά σιγά η «αποστροφή» αν μου επιτρέπεται να πω των αγοριών της τάξης προς εμένα μεγάλωσε. Ένα περιστατικό όπου ως επιμελήτρια της τάξης τους έκανα να χάσουν την μπάλα ποδοσφαίρου με την οποία έπαιζαν στην τάξη στο γραφείο των δασκάλων μεγάλωσε την κακή συμπεριφορά απέναντί μου. Όλα τα κορίτσια ήταν μια χαρά. Εγώ όμως δεχόμουν τα σχόλια των συμμαθητών μου, τις επιθέσεις. Ίσως να ήταν και που σε αυτή περίπου την ηλικία έβαλα σιδεράκια και γυαλιά. Ακόμα και κάποια κορίτσια είχαν κατά καιρούς συμπεριφορά ανάλογη με αυτή των αγοριών.
Σε αυτά τα δύο σχολικά χρόνια που δυστυχώς, όταν τα φέρνω στο μυαλό μου, μόνο αυτή η πικρία της απόρριψης και της κακομεταχείρισης των συμμαθητών μου μου έρχεται στο μυαλό ευτυχώς είχα και έναν διπλανό, τον Γιώργο, στην έκτη νομίζω, που με τον μοναδικό, πρόσχαρο χαρακτήρα του έκανε τα πράγματα καλύτερα.
Όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δύο περιστατικά δε θα τα ξεχάσω όπως φαίνεται ποτέ. Το πρώτο αφορά ένα πάρτι της Ελευθερίας, στο τέλος της σχολικής χρονιάς της έκτης δημοτικού. Γιορτάζαμε τα γενέθλια της συμμαθήτριάς μου στο σπίτι της. Ήμασταν στην πυλωτή του σπιτιού της και μέσα στα διάφορα παιχνίδια, κάποιος αποφάσισε να χορέψουμε, αγόρια-κορίτσια, πιασμένοι απ’τη μέση. Δεν ξέρω αν θα γίνει πιστευτό, αλλά ήταν τέτοια όχι μόνη η αδιαφορία αλλά και η συνειδητοποίησή της που, ειλικρινά, όχι απλώς ήξερα, αλλά μου ήταν αυτονόητο ότι κανένα αγόρι δε θα διάλεγε να χορέψει μαζί μου. Έτσι έγινε λοιπόν. Όλα τα αγόρια διάλεξαν ένα κορίτσι για να χορέψουν, και εγώ έμεινα στο τέλος μόνη. Καθόμουν λοιπόν και κοιτούσα τα ζευγάρια να χορεύουν. Μετά από λίγη ώρα η Κέλλυ σταμάτησε να χορεύει. Όταν είπε λοιπόν στον Χρήστο, τον παρτενέρ της, να χορέψει μαζί μου, για να συνεχίσει, ξέρετε εκείνος τί έκανε; Γύρισε, με κοίταξε και έβγαλε ένα άναρθρο «Αααα» με τέτοια αποστροφή και γυρίζοντας ολόκληρο το σώμα του, όπως θα έκανε κάποιος όταν θα έβλεπε μια κατσαρίδα.
Το δεύτερο, έγινε την τελευταία μέρα του δημοτικού, στο πάρτι που κάναμε στην τάξη στο τέλος της έκτης δημοτικού. Ήμουν κοντά στην πόρτα, και το λάθος που έκανα ήταν το ότι χωρίς να προσέξω ότι κάποιος είχε το δάχτυλό του κοντά στην πόρτα, πήγα να την κλείσω. Αυτό έγινε όμως με τον συμμαθητή μου τον άλλον τον Χρήστο, που του έκλεισα για λίγο το δάχτυλο. Θέλεις να σου πω τί έγινε μετά;
Μπροστά σε όλη την τάξη, αγόρια-κορίτσια, σε αυτό το πάρτι της τελευταίας μέρας, με έσπρωξε και με έριξε κάτω. Θυμάμαι ότι ενώ ήμουν πεσμένη εντελώς με κλώτσησε. Δε θυμάμαι πόσο. Αλλά το ότι ήταν όλη η τάξη εκεί γύρω, και απλά κοιτούσε. Κανένα αγόρι δεν τον σταμάτησε, κανένας δεν είπε κάτι. Μόνο ένα κορίτσι λίγο πιο μετά τους είπε να με αφήσουν. Έφυγα και πήγα τρέχοντας στο σπίτι… Αυτή η τάξη είναι ακριβώς απέναντι από το δωμάτιό μου, καθώς το σχολείο είναι απέναντι από το σπίτι μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τί έγινε εκεί μέσα, ποτέ πόσο μίσος μπορεί ένα παιδί να πάρει από ένα άλλο παιδί. Έχουν περάσει 14 χρόνια, και ακόμα έχω την πίκρα μέσα μου, ακόμα θα κλάψω.
Μόλις πέρσι τόλμησα και μίλησα στη μαμά μου για το τί μου συνέβαινε στα δύο τελευταία χρόνια του δημοτικού, και πάλι πάρα πολύ αδρά. Εύχομαι μια μέρα να τα θυμάμαι μόνο σαν αστείες παιδικές αναμνήσεις. Και αυτό το κείμενο να μας κάνει να σκεφτούμε περισσότερο την ευθύνη των εκπαιδευτικών, τη σημασία της σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας από εμάς τους γονείς.
Α! Και θέλω μία μέρα να πάω στον Χρήστο που με κλώτσησε πεσμένη κάτω, και να τον ρωτήσω, ένα ειλικρινές ΓΙΑΤΙ…
6 Μαρτίου, Ημέρα κατά της Βίας στα Σχολεία
