O Robin Williams πέθανε στις 11 Αυγούστου του 2014, σε ηλικία 63 ετών. Αυτοκτόνησε στο διαμέρισμά του. Εδώ και δεκαετίες πάλευε με την κατάθλιψη, ενώ ποτέ δεν έκρυψε τον πολυετή εθισμό του στην κοκαΐνη και στο αλκοόλ, από τα οποία αποφάσισε να απεξαρτηθεί μετά το θάνατο του κολλητού του φίλου, John Belushi, το 1982. Κατάφερε να παραμείνει καθαρός για περίπου 20 χρόνια, αλλά ξανάρχισε να πίνει το 2003, κατά τη διάρκεια κάποιων γυρισμάτων σε μια μικρή κωμόπολη της Αλάσκα. Η τελευταία φορά που προσπάθησε να αποτοξινωθεί ήταν μόλις τον περασμένο μήνα, στο Κέντρο Απεξάρτησης Hazelden, στο Λίντστρομ της Μινεσότα.
Ξεκίνησε την εκθαμβωτική του καριέρα ως stand up κωμικός στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Το 1977 υποδύθηκε για πρώτη φορά τον εξωγήινο Mork, σε ένα επεισόδιο του τηλεοπτικού σήριαλ «Happy Days». Ο χαρακτήρας αποδείχθηκε τόσο δημοφιλής, που ανάγκασε τους παραγωγούς του σήριαλ να δημιουργήσουν ένα spin-off γραμμένο πάνω του. Το «Mork and Mindy» προβλήθηκε από το 1978 ως το 1982 κι ανέδειξε τον Robin Williams σε αγαπημένο «οικογενειακό» ηθοποιό και κυρίαρχη φιγούρα των τηλεοπτικών sitcoms.
Το «Καλημέρα, Βιετνάμ» τον ανέδειξε ως πρωταγωνιστή, του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της καριέρας του:
O Robin Williams ήταν ένας από τους πρώτους κινηματογραφικούς σταρ που δάνεισε τη φωνή του σε έναν καρτουνίστικο χαρακτήρα – το 1992 οι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν αποτελούσαν ακόμα «υποχρεωτική επιλογή» για τους φτασμένους ηθοποιούς. Η φωνητική performance του ως Τζίνι αναγνωρίστηκε ως masterclass και μετέτρεψε τον «Aladdin» σε μπλοκμπάστερ και Οσκαρικό φαινόμενο – η ταινία κέρδισε 16 υποψηφιότητες και δύο βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Γυρισμένο το 1998, το «Patch Adams» συνοψίζει ένα σημαντικό κομμάτι της καριέρας του Williams: αυτό των ταινιών που «πάτησαν» πάνω στην πολύ ξεχωριστή ευκολία του να μπλέκει την κωμωδία και το βαρύ κι ασήκωτο δράμα. Ως γιατρός που επιχειρεί να θεραπεύσει τους ασθενείς του με «φάρμακο» το χιούμορ, ο Williams αγαπήθηκε από το κοινό, κατακρίθηκε από τους κριτικούς κι εξάντλησε την ανεπανάληπτη προσωπική του μανιέρα της χαρμολύπης.
Στο «The Birdcage» (1996), περιστοιχισμένος από εξαιρετικούς κωμικούς όπως ο Nathan Lane, ο Hank Azaria κι ο Harvey Fierstein, ο Robin Williams έκανε τέλεια αυτό που δεν κατάφερε κανένας άλλος Αμερικανός ηθοποιός της δικής του γενιάς: να «γεννήσει» γνήσια συγκίνηση μέσα από ακραία γκροτέσκες σεναριακές συνθήκες. Το έκανε ως γκέι ιδιοκτήτης καμπαρέ που πείθει την Drag Queen σύντροφό του να υποδυθούν το στρέιτ ζευγάρι για χάρη του γιου τους, που παντρεύεται ένα κορίτσι από βαθιά συντηρητική οικογένεια.
Το παραμύθι του ανθρώπου που από μικρό παιδί βρισκόταν παγιδευμένος σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1995. Από τον επόμενο ήδη χρόνο άρχισε να συζητιέται το ενδεχόμενο μιας συνέχειάς του. Τώρα πια, εκτός των άλλων, το «Jumanji» θα περάσει στην ιστορία και ως η ταινία που δεν απέκτησε ποτέ το σήκουελ που νομοτελειακά δικαιούταν.
Ο Terry Gilliam να μπλέκει την παραίσθηση με την ψυχασθένεια, ο Jeff Bridges στα καλύτερά του, η Mercedes Ruehl να κερδίζει ένα από τα πιο απροσδόκητα Όσκαρ ερμηνείας στην ιστορία του θεσμού κι ο Robin Williams κάπου στη μέση, να υποδύεται τον άστεγο, πνευματικά διαταραγμένο ανθρωπάκο που ναυάγησε στον τσιμεντένιο ωκεανό της Νέας Υόρκης. Ελάχιστες φορές η κατάθλιψη βίωσε τόσο ευτυχή κινηματογραφική συγκυρία. Κι ελάχιστες φορές δόθηκε στον Robin Williams η ευκαιρία να καταθέσει μπροστά στην κάμερα τόσα πολλά κομμάτια του σκοτεινού ιδιωτικού εαυτού του.
Ο Terry Gilliam να μπλέκει την παραίσθηση με την ψυχασθένεια, ο Jeff Bridges στα καλύτερά του, η Mercedes Ruehl να κερδίζει ένα από τα πιο απροσδόκητα Όσκαρ ερμηνείας στην ιστορία του θεσμού κι ο Robin Williams κάπου στη μέση, να υποδύεται τον άστεγο, πνευματικά διαταραγμένο ανθρωπάκο που ναυάγησε στον τσιμεντένιο ωκεανό της Νέας Υόρκης. Ελάχιστες φορές η κατάθλιψη βίωσε τόσο ευτυχή κινηματογραφική συγκυρία. Κι ελάχιστες φορές δόθηκε στον Robin Williams η ευκαιρία να καταθέσει μπροστά στην κάμερα τόσα πολλά κομμάτια του σκοτεινού ιδιωτικού εαυτού του.
Η ταινία ήταν μέτρια, ή τουλάχιστον, κατώτερη των συντελεστών της (Steven Spielberg στο τιμόνι, Dustin Hoffman, Julia Roberts, Bob Hoskins και Maggie Smith στο καστ). Αλλά κατέγραψε τεράστια εμπορική επιτυχία και προσέθεσε έναν ακόμα τόμο στην «παιδική βιβλιοθήκη» που με πολύ μεράκι έχτισε στην καριέρα του ο Robin Williams. Όπως δήλωσε κι ο ίδιος την εποχή των γυρισμάτων της (1991), ήταν η ταινία που του έδωσε την ευκαιρία «να επανασυστηθεί μετά από χρόνια με το παιδάκι μέσα του».
O ρόλος του Δρ. Sean Maguire του χάρισε το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Στην καλύτερη, ίσως, ταινία που πρόλαβε να γυρίσει, ο Williams στήνεται απέναντι στον Matt Damon ως ψυχίατρος, ως φίλος, ως πατρική φιγούρα και ως προβοκάτορας. Και κάποια στιγμή, τον οδηγεί στο πάρκο και σε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του σινεμά της δεκαετίας του 1990.
Με τον πιο αναγνωρίσιμο ρόλο της καριέρας του, ο Robin Williams σφράγισε την πιο θλιμμένη παιδική ταινία που γυρίστηκε ποτέ από Αμερικανικό στούντιο. Για μία ακόμα φορά, και πιο εντυπωσιακά από οποιαδήποτε άλλη φορά, η διπλή performance του ως Daniel Hillard κι ως κυρία Doubtfire ενεργοποίησε ένα ηφαίστειο γνήσιας συγκίνησης κι έκανε πολύ κόσμο να ξεσπάσει σε δάκρυα, παρά το γκροτέσκο και κάπως χοντροκομμένα κωμικό σεναριακό περιβάλλον της ταινίας.
Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε 35άρη σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου ποια είναι η ταινία που έχει δει περισσότερες φορές στη ζωή του, κατά πάσα πιθανότητα θα σου απαντήσει τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Όχι γιατί είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, ούτε γιατί ταυτίζεται μαζί της για προσωπικούς λόγους. Είναι απλά μια απ’ αυτές τις ελάχιστες ταινίες που έφτασαν πολύ βαθιά και τσίμπησαν μια ξεχασμένη φλεβίτσα που μόνο η Τέχνη μπορεί που και που να ανακαλύπτει. Ο «Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» πραγματεύεται την εφηβεία κάποιων πιτσιρικάδων που ζουν εσώκλειστοι σε ένα συντηρητικό κολέγιο και, ταυτοχρόνως, πραγματεύεται την εφηβεία. Όλες τις εφηβείες. Ο μικρόκοσμός αυτής της ταινίας χώρεσε κάποτε ολόκληρο τον κόσμο, μετέτρεψε το «carpe diem» σε μότο εκατομμυρίων ζωών κι έφερε στα χείλη αναρίθμητων ανθρώπων που ποτέ δεν γύρεψαν καταφύγιο στην ποίηση, ένα στίχο του Ουόλτ Ουίτμαν.
Αυτόν με τον οποίο σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης αποχαιρετά τον Robin Williams:
«Oh captain, my captain».
Πηγή: askmen.gr
