Είναι γενικότερα αποδεκτό πως στη Λάρισα δεν φημιζόμαστε για την οδηγική μας παιδεία.
Κάθε μέρα διαβάζουμε για τροχαία δυστυχήματα τόσο εντός όσο και εκτός της πόλης. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια το ποσοστό των θανάτων από τροχαία έχει ανέβει κατακόρυφα.
Όλοι θέλουμε το αυτοκίνητό μας, τη θέση πάρκινγκ να μας περιμένει στους πεζόδρομους της πόλης και φυσικά πάντα το κινητό στο χέρι (γιατί πως αλλιώς θα βγάλεις selfie για να αποδείξεις σε όλους πως ξέρεις να οδηγάς χωρίς χέρια;). Δυστυχώς φαίνεται πως στην πλειονότητά μας οι Λαρισαίοι δεν έχουμε ιδέα από οδήγηση και παιδεία, γεγονός που έρχονται να επιβεβαιώσουν και τα καθημερινά ατυχήματα στους δρόμους.
Την παραπάνω άποψη βέβαια συμμερίζονται και αρκετοί συμπολίτες μας οι οποίοι πήραν θέση σε ανάλογη δημοσκόπηση, υποστηρίζοντας πως το μεγαλύτερο ποσοστό δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει μία ασφαλή διαδρομή.
Αν θα μπορούσε ένας άνθρωπος να βάλει μυαλό στον μέσο Λαρισαίο οδηγό, αυτός σίγουρα θα ήταν ο Ιαβέρης. Ο Τάσος -Ιαβέρης- Μαρκουΐζος είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους για να αλλάξουν τα μυαλά του Έλληνα. Δύσκολο ε; Ακατόρθωτο θα λέγαμε, όμως σίγουρα αξίζει η προσπάθεια! Μέσα από τις ομιλίες επιδιώκει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης νέων και παλιών οδηγών, έτσι ώστε σταματήσει η λεγόμενη “γενοκτονία”.
Ο Ιαβέρης δεν μασάει τα λόγια του. Λέει την πικρή και ωμή αλήθεια, όσο άσχημα και αν μας ακούγεται.
Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η γέννηση ενός παιδιού. Για κάποιους πιο τυχερούς, υπάρχει μια ακόμη πιο ευτυχισμένη στιγμή, είναι η γέννηση ενός εγγονιού. Η πιο τραγική στιγμή όμως, στιγμή απόλυτης απόγνωσης, είναι ο θάνατος ενός παιδιού. Τα ατυχήματα δε γίνονται επειδή ο Έλληνας δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά επειδή δεν ξέρει ότι δεν ξέρει να οδηγεί. Η οδήγηση δεν είναι τόσο θέμα εκπαίδευσης όσο θέμα γενικότερης παιδείας Όταν το παιδί βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο και βλέπει έναν εγκληματία πατέρα – Ανόητο (χωρίς Νου) και ανάγωγο να οδηγεί λυμένος, ξαπλωμένος με κινητό και φραπέ, να παραβιάζει σηματοδότες και να μουντζώνει σε κάθε ευκαιρία, τι περιμένετε απ’ αυτό;
Μεγαλώνοντας το παιδί βγαίνει στον κόσμο και βλέπει τους γείτονες, τους φίλους, το δήμαρχο, αστυνομικούς μέσα στα περιπολικά χωρίς ζώνες ασφαλείας, βλέπει στην τηλεόραση βουλευτές και υπουργούς χωρίς κράνος και ζώνη, πληρώνει ο μπαμπάς για να κάνει “παρκάρισμα – ξεκίνημα- οπισθογωνία”, λες και το ζητούμενο είναι να βγάλουμε παρκαδόρους, του αγοράζουν και ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος…»
Ας αφήσουμε λίγο το “εγώ” μας, λοιπόν, και ας προσπαθήσουμε να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στους δρόμους. Η πόλη μας σιγά σιγά μετατρέπεται σε μία μάντρα από λαμαρίνες που τις οδηγούν φαντάσματα.
Θα κλείσω με μία φράση του Ιαβέρη, ελπίζοντας πως αρκετοί θα σκεφτούν και θα αναλογιστούν την ευθύνη που φέρουν την επόμενη φορά που θα καθίσουν στη θέση του οδηγού
«Αν θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, θα πρέπει κάθε πρωί να κοντοσταθούμε στην πόρτα και πριν την κλείσουμε να σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα.»
