Νέος, ευφυής, ταλαντούχος και πολλά ακόμη υποσχόμενος. Είναι το πρόσωπο πίσω από τις handmade typography εικόνες που όλοι έχουμε δει αναδημοσιευμένες στις αρχικές μας και όλοι έχουμε ταυτιστεί. Μεγαλωμένος λίγο πιο έξω από τη Μεγαλόπολη Αρκαδίας και μόνιμος κάτοικος Αθηνών τα τελευταία χρόνια, την οποία όμως χαρακτηρίζει “ζούγκλα” αλλά παράλληλα εμπνέεται από αυτήν. Έχει έναν πανέμορφο σκύλο, τον οποίο λατρεύει και φυσικά τα μέσα τεχνολογίας που αποτελούν μέσο έκφρασης των σκέψεών του.
Καλή η εισαγωγή, όμως καλύτερα να μας μιλήσει ο ίδιος.
Έχεις σπουδάσει γραφιστική, από πού είχες το ερέθισμα;
Από τον μπαμπά μου, καλλιτεχνική φύση. Όταν ήμουν μικρός, οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι όταν καθόμασταν και ζωγραφίζαμε διάφορα, κατασκευάζαμε, δημιουργούσαμε. Η αρχική μου κατεύθυνση λοιπόν ήταν να ασχοληθώ με τη διακόσμηση και την αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, αλλά κατά τη διάρκεια των σπουδών με τράβηξε η γραφιστική – μέχρι τότε δεν είχα μια ξεκάθαρη εικόνα του κλάδου.
Πως θα σχολίαζες το χώρο της γραφιστικής στην Ελλάδα του σήμερα; Είναι ένα επάγγελμα με μέλλον, έτσι ώστε πολλά νέα παιδιά που έχουν ταλέντο να το ακολουθήσουν;
Η γραφιστική είναι ένας χώρος που συνεχώς μεταβάλλεται, μιας και πια είναι αρκετά συνδεδεμένος με την τεχνολογία και τα παγκόσμια trends. Έχει πολλά παρακλάδια, οπότε ακόμα και αν ακολουθήσεις τον ίδιο κύκλο σπουδών με κάποιον άλλο, σύντομα θα βρεις ποιόν τομέα της γουστάρεις περισσότερο και θα αποκτήσεις εξειδίκευση σε αυτόν. Είναι ένα επάγγελμα που δεν έχει σύνορα, δε θα χρησιμοποιούσα την έκφραση «ο χώρος της γραφιστικής στην Ελλάδα», μιας και η γραφιστική είναι μια παγκόσμια γλώσσα.
Αν δεν σπούδαζες γραφιστική, τι θα έκανες στη ζωή σου;
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν έχω ασχοληθεί long-term με κάποιο άλλο επάγγελμα, νομίζω είμαι αρκετά άχρηστος για να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο θα ήθελα να είμαι developer ή κάτι που να έχει σχέση με την ρομποτική.
Εκτός με τη γραφιστική, με τι άλλο ασχολείσαι;
Ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και τα υπαρξιακά μου.
Εδώ και αρκετά χρόνια, βλέπουμε δικές σου φωτογραφίες αναδημοσιευμένες στα timeline μας, πως νιώθεις για αυτό;
Είναι ωραίο να βλέπεις κόσμο, ακόμα και κόσμο που δεν ξέρεις, να εκφράζεται μέσα από τις φωτογραφίες σου, τα quotes σου και την οπτική σου για την πόλη.
Στις φωτογραφίες σου που γραφείς πάνω, είτε με δικά σου γράμματα (το οποίο προσωπικά λατρεύω), είτε όχι, θέλω να μου πεις από πού εμπνέεσαι και αν τα νιώθεις
Συνήθως η αφορμή του να φτιάξω κάτι τέτοιο, είναι στίχοι από τραγούδια, ατάκες φίλων, διάφορα ότι-να-ναι στιχάκια στους τοίχους, ταινίες, βιβλία – ότι γενικά περνάει απ’ τα μάτια ή τα αυτιά μου που μπορεί να μου τραβήξει το ενδιαφέρον.
Υπάρχουν βέβαια και φορές που δεν τα «νιώθω», απλά δημιουργώ κάτι σαν «υποσημείωση» της στιγμής, για να μην το ξεχάσω μελλοντικά.
Οι στίχοι στις φωτογραφίες ή και οι ίδιες οι φωτογραφίες, θα έλεγε κάνεις ότι είναι πιο πολύ μελαγχολικές και ρομαντικές. Παρόλα αυτά αρκετοί –έως όλοι- ταυτίζονται. Πιστεύεις ότι αυτό έχει ανάγκη ο σύγχρονος κόσμος; Να μελαγχολεί και να ερωτεύεται;
Έλα, ένα δράμα όλοι λίγο το ‘χουμε ανάγκη. Ειδικά στις μέρες μας που είναι στη μόδα η ειρωνεία. Σαν να χάσαμε κάπου το ρομαντισμό μας, τον απαξιώσαμε τον περιγελάσαμε, τον θεωρήσαμε αδυναμία. Βαφτίσαμε την ειρωνεία δεύτερη γλώσσα κρυφτήκαμε από πίσω της.
Ποια είναι η αγαπημένη σου φωτογραφία από όλες που έχεις ανεβάσει και ποια φωτογραφία σε χαρακτηρίζει αυτή τη περίοδο;
Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια φωτογραφία μου, ως αγαπημένη. Η κάθε μία είχε τη φάση της και το λόγο ύπαρξης της, ως επί το πλείστον. Αυτή τη περίοδο βέβαια, αυτή που ξεχωρίζω και μου έχει μείνει, είναι αυτές οι ξεγυμνωμένες φθορίου, εκείνες τις πολύ βροχερές μέρες του Νοεμβρίου στην Αθήνα.
Δύο λόγια για το Another K44, πως ξεκίνησε και σε τι επίπεδο θες να το φτάσεις;
Ήταν είναι πρότζεκτ που ξεκίνησε χρόνια πριν, τότε που το ζούσαμε αλλιώς. Έμενα αρκετά πιο κεντρικά απ ότι είμαι τώρα (Κολοκοτρώνη 44, εξού και το Κ44), η ταυτότητα του κέντρου ήταν άλλη τότε, άλλος κόσμος, άλλα στέκια, άλλα ξενύχτια, που διαμόρφωσαν το περιεχόμενο του Another K44. Τώρα πια να σου πω, δυσκολεύομαι να το συντηρήσω. Με τον καιρό η τεχνική μου έχει αλλάξει, ο τρόπος έκφρασης δεν είναι πια ο ίδιος. Ακόμα δεν έχω βρει την επόμενη διέξοδο, το επόμενο Κ44, αν υπάρξει, κι αν θα ‘ναι blog, αν θα ‘ναι κάτι πιο συγκροτημένο. Θα δούμε. Ενδιαφέρον, θεωρώ, είχε μια προσπάθεια που έκανα να δώσω κίνηση και ζωή στις μέχρι τώρα φωτογραφίες, μέσα από το κλιπ “Η Ομορφιά Στην Αθήνα” της Νατάσσας Μποφίλιου.
Αν σε δει κάποιος μπορεί να σε αποκαλέσει «χιπστερ». Είναι μία από τις τελευταίες μόδες που αποκτά όλο και περισσότερους φαν. Εσύ πως αυτοαποκαλείσαι και τι πιστεύεις ότι είναι χιπστερ-χιπστέρικο στις μέρες μας;
Νομίζω πια δεν υπάρχει καν ο όρος χίσπτερ. Εννοώ, για όνομα, μπαίνει το ’17, θα ήταν κρίμα κάποιος να αποκαλείται ακόμα έτσι. Πάμε για άλλα, ας γίνουμε normcore!
Μένεις Αθήνα αλλά που μεγάλωσες;
Μέχρι τα 17 μου που ήρθα Αθήνα μεγάλωσα λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη Αρκαδίας.
Αν είχες να διαλέξεις οποιαδήποτε πόλη στον κόσμο να μείνεις, ποια θα ήταν και γιατί;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, αν υπήρχε κάποια άλλη πόλη που έχω δει και θα χα ‘πει, “γαμώ, θα ‘θελα να μένω εδώ”, εκεί θα έμενα. Προς το παρόν δεν έχω φανταστεί τον αυτό να μένει κάπου αλλού.
Την Αθήνα, πολλοί την χαρακτηρίζουν χάος και ζούγκλα. Ποιος είναι ο δικός σου χαρακτηρισμός για αυτήν την πόλη, όπου την αγαπάς όπως φαίνεται στις φωτογραφίες σου;
Η Αθήνα είναι χάος και ζούγκλα – επιβεβαιώνω τους χαρακτηρισμούς. Αλλά αυτή μας εμπνέει, αυτή αγαπάμε να μισούμε, αυτή αγαπάμε να φανταζόμαστε πως θα μπορούσε να είναι καλύτερη, πως τα μισογκρεμισμένα νεοκλασσικά της θα μπορούσαν να δώσουν έναν πιο ευρωπαϊκό αέρα στη πόλη.
Έχεις έρθει ποτέ στη Λάρισα και πως πέρασες;
Έχω έρθει μια φορά, καλοκαίρι. Αύγουστο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κοιμήθηκα στο πάτωμα, κάτω από το ερκοντίσιον. Πέρα απ τη “ταλαίπα” τη ζέστης, φαίνεται σαν μια πόλη που έχεις πολλά πράγματα να κάνεις και να δεις.
Τι είναι αυτό που σ άρεσε στη Λάρισα και θα δούλευες σε μια πόλη λιγότερη χαοτική, που είναι η Αθήνα;
Γενικά πιστεύω ότι θα ήθελα να μένω σε μια πόλη όπου θα μπορούσα να κινούμαι καθημερινά με ποδήλατο, όπου ο ουρανός θα ‘ταν πιο συχνά μπλε, σε μια πόλη που θα είχε σε κοντινή απόσταση ωραία μέρη για εκδρομές, μέρη να πάω να τρέξω με τον σκύλο μου.
Κεντρική Φώτο: Πάνος Γιαννακόπουλος
Για περισσότερα μπορείς να ακολουθήσεις τον Κωνσταντίνο Μπελιά στο Instagram στο @constantinos88
