“Ο πόνος που δεν μιλιέται, ψιθυρίζει στην καρδιά μέχρι να τη ραγίσει.” – Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Ο χαμός δεκάδων νέων ανθρώπων στα Τέμπη δεν ήταν μόνο μια τραγωδία, αλλά ένα συλλογικό τραύμα που άφησε βαθιά σημάδια σε οικογένειες, φίλους και σε ολόκληρη την κοινωνία. Όταν μια απώλεια είναι τόσο ξαφνική και άδικη, ο πόνος δεν εκφράζεται μόνο με δάκρυα, αλλά και με την αίσθηση ότι κάτι ζωτικό λείπει: το οξυγόνο της δικαιοσύνης.
@larisaevents.gr Η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι το φως που απαλύνει το σκοτάδι της απώλειας. @Δώρα Λωρίτη ⎹ ψυχολόγος #τεμπη
Δεν έχω οξυγόνο. Αυτή η φράση εκφράζει τη συντριβή όσων έμειναν πίσω, αναζητώντας απαντήσεις και απόδοση ευθυνών. Όταν το αίσθημα αδικίας πνίγει την ψυχή, όταν η αλήθεια θάβεται κάτω από σιωπές και παραλείψεις, το τραύμα δεν επουλώνεται. Αντίθετα, βαθαίνει, αφήνοντας πίσω του θυμό, ματαίωση και ένα αίσθημα απώλειας που δεν μπορεί να καταλαγιάσει.
Η δικαιοσύνη δεν φέρνει πίσω τους ανθρώπους που χάθηκαν. Αλλά μπορεί να γίνει το οξυγόνο που επιτρέπει στους επιζώντες να ανασάνουν ξανά, δίνοντας έναν σκοπό στον πόνο τους. Μια κοινωνία που αποδέχεται το άδικο χωρίς συνέπειες είναι καταδικασμένη να το ξαναζήσει. Αντίθετα, η αλήθεια, η λογοδοσία και η διεκδίκηση αλλαγών είναι ο μόνος τρόπος να δοθεί κάποιο νόημα σε αυτή την τραγωδία.
Όταν όμως η δικαιοσύνη αργεί ή δεν έρχεται ποτέ, γεννιέται η κοινωνική απάθεια. Ο κόσμος κουράζεται να ελπίζει, να διεκδικεί, να πιστεύει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Η αίσθηση ανασφάλειας γίνεται μόνιμη, γιατί αν ένα τέτοιο έγκλημα μένει ατιμώρητο, ποιος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής; Σε μια κοινωνία όπου η αλήθεια διαστρεβλώνεται και η ευθύνη δεν αναλαμβάνεται, η ψυχική ευημερία διαβρώνεται. Οι πολίτες νιώθουν ότι τίποτα δεν έχει σημασία, ότι κανείς δεν θα τους προστατεύσει.
Αντίθετα, όταν ένα σύστημα διορθώνει τα λάθη του, χτίζεται μια νέα σχέση εμπιστοσύνης. Οι άνθρωποι μπορούν να αισθανθούν ασφαλείς, να ξαναβρούν την ελπίδα τους, να κοιτάξουν το μέλλον χωρίς φόβο. Η δικαιοσύνη δεν είναι απλώς μια τιμωρία – είναι η απόδειξη ότι οι ζωές που χάθηκαν δεν ξεχάστηκαν. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να ξαναβρεί μια κοινωνία το χαμένο της οξυγόνο.
Το πένθος, όταν συνοδεύεται από δικαιοσύνη, γίνεται μια πράξη μνήμης που τιμά τους ανθρώπους που χάθηκαν. Γιατί μόνο όταν φωτίζεται η αλήθεια, το σκοτάδι της απώλειας παύει να μας πνίγει.
Ας τους τιμήσουμε, λοιπόν..!
Θεοδώρα Λωρίτη Ψυχολόγος
6944698009
28ης Οκτωβρίου 2, Λάρισα
