Ο Γιάννης Τσαρούχης την είχε χαρακτηρίσει “Κοτοπούλη του ελληνικού τραγουδιού”. Ο Μάνος Χατζιδάκις, πάλι, είχε χαρακτηρίσει τη φωνή της “βιολοντσέλο”. Δεν συνεργάστηκαν ποτέ, τραγούδησε όμως το “Ειμ’ αητός χωρίς φτερά” σε ενορχήστρωση του Σταύρου Ξαρχάκου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε γι’ αυτήν μερικά από τα “Θαλασσινά φεγγάρια” του, που κυκλοφόρησαν μετά το 1974, αν κι είχαν ηχογραφηθεί από το ’66.
Ποτέ και τίποτα δεν αμαύρωσε την εικόνα της μέσα μου, ούτε τα σημαιάκια της Νέας Δημοκρατίας σε εκείνο το εκλογικό σκοτσέζικο ντουζ που’ χε υποστεί η λεγόμενη συντηρητική παράταξη. “Κι εσείς εδώ;” την είχε ρωτήσει όλο ειρωνεία ένας θρασύς ρεπόρτερ. “Ναι, γιατί εσύ τι είσαι, πασοκτζής και παραξηγήθηκες;” του’ χε απαντήσει live και τον έβαλε στη θέση του.
Με τον κύκλο “Μετανάστες’ σε στίχους Γιώργου Σκούρτη και το σπαραξικάρδιο ‘Μιλώ για τα παιδιά μου”, ο Γιάννης Μαρκόπουλος απέδειξε πως υπήρχε κι ένα εσωστρεφές πολιτικό τραγούδι τα χρόνια εκείνα. Με τη φωνή της πάντα.
Μας τη σύστησε ο Ξαρχάκος στο παράθυρο ενός καμπαρέ της Τρούμπας του ’60 για ν’ ακολουθήσουν ο Ζαμπέτας, ο Καλδάρας, ο Κηλαηδόνης, ο Πάνου, ο Σπανός και από τη νεότερη γενιά ο Κραουνάκης.
Εγώ τη συνάντησα στην παρουσίαση του τελευταίου δίσκου της, απέναντι από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, μέρα μεσημέρι. Ήταν στην ουσία ένας δίσκος- μνημόσυνο, παρ’ όλο που περιείχε ολοκαίνουργια τραγούδια πολλών συνθετών (Μιχάλη Κουμπιού, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Δήμητρας Γαλάνη, Μανώλη Λιδάκη κ.α.) Παραδίπλα, ο Μίκης, η Μαργαρίτα, η Λαϊκή Ορχήστρα του και η Εύα Κοταμανίδου έδιναν ταυτόχρονη συνέντευξη Τύπου για μια θεατρική παράσταση. Εκείνη φορούσε ένα κόκκινο πουά μίνι, λεπτοκαμωμένη και αεράτη, με την αρρώστια της στο τελευταίο στάδιο. Είχε ακόμη το χιούμορ της: ”Βίκυ ή Μίκη;” ήρθε και μας είπε, στους δημοσιογράφους, θέλοντας να μάθει ποιοι ήμασταν εκεί γι’ αυτήν και ποιοι για τον Θεοδωράκη. Με τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Αργότερα, τη βρήκα έξω από το Α΄Νεκροταφείο στην κηδεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ήμουν με τον Στέλιο Βαμβακάρη, του οποίου έκανε αγάπες σαν τον είδε. “Είστε καλά, κυρία Μοσχολιού;” τη ρώτησα με πραγματικό ενδιαφέρον. “Είμαι καλά, μανάρι μου, σ’ ευχαριστώ”, μου απάντησε χαμογελαστή με τη γνώριμη μάγκικη εκφορά του λόγου της. Όλοι ξέραμε όμως, κι εμείς και προπάντων αυτή, ότι λίγους μήνες μετά θα πήγαινε να συναντήσει τον Μπιθικώτση.
Ποτέ και τίποτα δεν αμαύρωσε την εικόνα της μέσα μου, ούτε οι κατά καιρούς παλαιοημερολογίτικες κορώνες της, ούτε τα σημαιάκια της Νέας Δημοκρατίας σε εκείνο το εκλογικό σκοτσέζικο ντουζ που’ χε υποστεί η λεγόμενη συντηρητική παράταξη. “Κι εσείς εδώ;” την είχε ρωτήσει όλο ειρωνεία ένας θρασύς ρεπόρτερ. “Ναι, γιατί εσύ τι είσαι, πασοκτζής και παραξηγήθηκες;” του’ χε απαντήσει live και τον έβαλε στη θέση του με την ακομπλεξάριστη και γνησίως λαϊκή αντίδραση της.
Ο Νίκος Γκάτσος εμμέσως πλην σαφώς υποκλίθηκε στο μεγαλείο της φωνής της, όταν τη συμπεριέλαβε μαζί με την Αλεξίου στα δύο τραγουδιστικά πρότυπα της συφοριασμένης “Παναγίας των Πατησίων” του, για την “Πορνογραφία” του Χατζιδάκι: “Εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου”…
Κοιτάζω πάλι σήμερα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον άδικο θάνατο της αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία της από τα ”Σκουριασμένα χείλια” του Κραουνάκη. Θα μπορούσε να είναι ένα πορτραίτο της Κατερίνας Γώγου από την ποιητική συλλογή της ”Απόντες”. Κι όμως ανήκει στη Βίκυ Μοσχολιού, έτσι όπως την απαθανάτισε αμακιγιάριστη και καθόλου στημένη η Κατερίνα Μαριανού για ένα θρυλικό εξώφυλλο της εγχώριας δισκογραφίας.
Ίσως είναι υπερβολή να την πούμε σημαντικότερη Ελληνίδα ερμηνεύτρια, η απόδοση της όμως σε τραγούδια σαν το ”Ασφαλώς και δεν πρέπει” του Οσιομάρτυρα Άκη Πάνου, αποδεικνύει πως υπήρξε πράγματι μεγάλη και αναντικατάστατη!
Πηγή: lifo.gr
